Op 22 augustus 2021 kreeg ik out of the blue een Minolta X-700 van mijn schoonvader. Geen idee meer hoe we er op kwamen, maar hij kwam opeens op de proppen met een oude leren koffer met daarin dus de Minolta, maar ook tal van lenzen en accessoires. Natuurlijk vond ik het super vet om zoiets in mijn handen gedrukt te krijgen en was ik enorm nieuwsgierig naar deze oldskool vorm van fotografie, maar ik was niet direct verkocht. Uiteraard wilde ik wel een keer analoog fotograferen en tegen een goede vriend zei ik dat het me ‘wel cool’ leek er een keertje echt mee bezig te zijn.
Dan heb je dus een camera en lenzen. En dan? Er moest aan knoopcelbatterij in; een LR44. Ik ging er altijd van uit dat analoog precies dat was… analoog, dus niet digitaal of elektronisch. Blijkt dat de X-700 (en tal van andere soortgelijke oude camera’s) zonder batterij simpelweg niet werkt omdat een aantal componenten afhankelijk is van stroom. Wist ik veel. Vervolgens moet je een rolletje hebben voor in de camera, maar waar koop je die tegenwoordig? Destijds kon je er gelukkig nog redelijk goed aan komen dus na een snel retourtje HEMA had ik een rolletje Fujicolor C200 in mijn bezit (terugdenkend had ik heel de HEMA leeg moeten kopen :’) ). Eerst tig tutorials gekeken over hoe je dan zo’n rolletje in moet laden en het vervolgens zelf maar heel voorzichtig proberen.
Ik wist eigenlijk niet echt wat ik deed, maar met de camera op Aperture Priority hoefde ik niet veel meer te doen dan scherpstellen en op het knopje drukken. Ook dat had ik niet verwacht. Ik dacht altijd dat je bij die oude toestellen álles zelf moest instellen, maar dat is gelukkig niet nodig. Toch een beetje dat gemak wat je met moderne camera’s ook hebt, waar ik wél voldoende ervaring mee had. Ondanks dat was het héél anders dan digitaal fotograferen omdat je weet dat je maar een beperkt aantal foto’s kunt maken; 36 in het geval van het C200-rolletje. Zelfs met zo’n probeer-rolletje heb je dat constant in je achterhoofd. Normaal denk je er niet over na, maar nu denk je om de haverklap ‘is dit een foto waard?‘. Het was even wennen, maar dat ging eigenlijk best snel. Vervolgens heb ik in twee dagen tijd het rolletje volgeschoten om een beetje te ontdekken hoe het werkt.
Of de foto’s gelukt waren? Geen idee. Had ik überhaupt wel foto’s gemaakt en was niet alles fout gegaan? Geen idee. Ik had letterlijk geen ervaring met analoge fotografie dus echt vertrouwen in mijn kunnen had ik niet. In de 90’s heb ik als kind wel eens een analoge point & shoot in m’n handen gehad, maar daar houdt het wel een beetje bij op. Bij iedere stap zat ik daarom op Youtube en andere websites te zoeken naar wat duidelijke uitleg, zodat ik het zéker niet fout zou doen. Ook maar opgezocht hoe het werkte met het ontwikkelen van zo’n rolletje, want fotografiespeciaalzaken zoals je die vroeger had zie je bijna nergens meer, laat staan dat de zaken die er nog wél zijn ook nog film ontwikkelen en digitaliseren. Zo kwam ik uit bij CameraNu in Eindhoven.
Op 26 augustus ben ik daarom naar Stratumsedijk in Eindhoven gereden om mijn rolletje te laten ontwikkelen en digitaliseren en een uurtje later had ik een mail met de foto’s! Dat moment was echt héél tof!
Alles bij elkaar, dus van het inladen van de film tot het binnenkrijgen van de ontwikkelde foto’s, maakte dat ik lang niet zóveel plezier had gehad met fotograferen.
Ik was (en ben) echt enorm blij met m’n foto’s. De belichting klopte niet overal en de focus zat er soms volledig naast, maar dat maakte me niet uit, want het hele proces van begin tot eind was echt heel erg tof. Dat was het moment dat ik dacht ‘dit is eigenlijk een stuk leuker dan ik verwacht had‘ en het moment dat er een vlammetje is gaan branden.
Geef een antwoord