Ik schiet film? Zeker weer zo’n quinoa etende hipster compleet met een tweedehands-kleding-look die helemaal into analoge fotografie is vanwege de retro estetiek?Analoog fotograferen om te unwinden en dan hele boeken vollullen over waarom deze retro-tak van sport zo amazing is? Uiteraard terwijl er genoten wordt van een versgemalen homebrew koffie van een of andere obscure boon uit Zuid-Amerika!
Nee.
Gekscherend wilde ik dit project ‘Geen Hipster’ noemen, want het gaat om een fotograaf die analoog schiet die niet voldoet aan het stereotype! Dat lag er echter iets te dik bovenop. Ik schiet film dekt de lading wat meer en is wat minder denigrerend. Overigens schiet ik ook digitaal, maar da’s zo gewoontjes. Film is voor mij nieuw en ik wil iedereen meenemen op deze reis. Misschien ben ik wat laat met deze stap en loop ik hopeloos achter de feiten aan, maar dat maakt me niet uit. Een simpele uitdrukking die dat mooi samenvat is ‘you do you’. Heel eerlijk gezegd vond ik analoge fotografie nooit veel aan. De uitstraling van analoge of vintage foto’s vond ik altijd wel heel gaaf, maar dat kon je ook prima digitaal nabootsen met filters. Genoeg presets te vinden voor Lightroom van ieder denkbaar soort film. Waarom dan moeilijk gaan doen met rolletjes en oude stoffige camera’s? Dat was een beetje mijn gedachtegang gedurende mijn fotografie- en videocariere, tot ik de Minolta X-700 kreeg van mijn schoonvader. Of eigenlijk was dat niet eens het moment. Ik vond het een hele vette camera, en ik wilde er wel eens mee schieten om het eens te ervaren, maar ik was nog niet om. Maar toen…; ik deed mijn eerste rolletje film erin. Klepje dicht, handmatig het rolletje doorspoelen. Klik. Doorspoelen. Klik. Doorspoelen… Bij de volgende klik zou de eerste foto genomen zijn. Een foto waarvan ik op dat moment niet wist of ie gelukt zou zijn. Dat was het moment dat ik om was. Die spanning, die had me beetgepakt.
In een wereld waarin we alles vrijwel direct kunnen krijgen en waar alles erop gericht is voor de aanmaak van dopamine te zorgen is die spanning, en het verplichte wachten echt een geschenk uit de hemel. Overigens gaat het verder dan dat, want omdat je maar een beperkt aantal foto’s kunt maken neem je meer de tijd voor iedere foto. Als je dan op de sluiterknop drukt dan was dat een weloverwogen keuze. Het brengt dus ook een soort rust met zich mee. Je kunt niet constant met de camera in de aanslag rondlopen en alles vastleggen wat je ziet. Je kunt niet constant aan staan, en dat is heerlijk.
Maar, wat is nou het doel van dit project? Voor mij is het een soort dagboek waarin ik mijn bevindingen en gemaakte foto’s bij ga houden. That’s it. Het is niet mijn doel mensen te overtuigen dat analoge fotografie helemaal de shit is, om mensen anders te laten denken, leven of whatever. Ik ben geen influencer, en dat wil ik ook niet zijn. Het maakt mij ook niet uit of slechts één persoon dit leest, tien personen of honderd. Heel simpel gezegd vind ik het gewoon leuk mijn creatieve uitspattingen te delen met anderen zonder dat het een specifiek doel dient. Dus welkom op deze reis vol creatieve uitspattingen. Een beetje in schrift, een beetje in foto, soms de frustraties en soms de euforische momenten.
