Normaal als je iets niet kent dan zoek je het op. Naar Google, ‘how to’ gevolgd door wat je wilt weten. In mijn geval zou dat ‘architectuurfotografie’ geweest zijn. Behalve dan dat ik eigenwijs ben en mezelf liever in het diepe gooi. Uiteindelijk wil je toch vooral vastleggen hoe je zelf de dingen ziet of ervaart. Daarbij is het leuker én leerzamer buiten de lijntjes te kleuren. Als je de lijntjes negeert ga je meer experimenteren en extremen opzoeken. Op die manier maak je eerder fouten, maar je ontdekt ook eerder interessante invalshoeken. Althans, dat is hoe ik het zie. Nou moet ik bekennen dat ik nooit zo van de handleidingen, boeken en dat soort zaken ben geweest. Kijken, begrijpen, proberen, vallen en opstaan.
Tijdens het werk ben ik wel eens terechtgekomen in Paleiskwartier in Den Bosch. Een wijkje met behoorlijk wat moderne hoogbouw in verschillende stijlen. Niet echt de fijnste wijk om boodschappen te moeten bezorgen, maar wél interessant om eens architectuurfotografie uit te proberen. Op 19 maart een rolletje Kentmere 400 in de Minolta X-700 geladen, de camera voorzien van m’n Minolta 35-70 f/3.5 en daarheen gereden. Het was best een lekkere dag en uiteindelijk heb ik iets meer dan een uur rondgelopen daar. Kijken, (proberen te) begrijpen en proberen.
Door de potentie de mogelijkheden niet meer zien
Wat me al vrij snel duidelijk werd is dat architectuur fotograferen nog best lastig is. Of het nou om een totaalplaatje gaat of om een detail, je denkt al snel dat het te saai is of juist te rommelig. Ik wilde foto’s met strakke lijnen, interessante perspectieven en een artsy tintje. Naar mijn idee heeft Paleiskwartier in dat opzicht enorm veel potentie maar mis ik de knowhow om wat met die potentie te doen. Toch is het in sommige gevallen denk ik wel gelukt om een niet-saaie en niet-standaard foto te maken:
Ook vond ik de volgende foto wel tof. Niet 100% architectuur, maar wel een lekker lijnenspel en met een menselijk tintje:
Hieronder twee foto’s die ik zelf tof vind. De linker is best standaard maar die werkt op de een of andere manier best lekker. Ik weet alleen niet helemaal waarom dat het geval is. Er gebeurt niks speciaals maar hij kijkt gewoon lekker weg ofzo? De rechter foto lijkt in eerste instantie saai, en ik vond hem niet heel goed, tot ik wat langer bleef kijken. Wat me opviel is de persoon op het balkon, vermoedelijk genietend van het zonnetje. Opeens heeft de foto een verhaaltje. Misschien ook juist omdat dat het enige balkon is op de foto met daarop een persoon.
I have no idea what I’m doing
Na mijn avontuur in Den Bosch op de weg naar huis nog even afslag Vught meegepakt en wat foto’s gemaakt bij het Heunpark. Hier viel de bloesem me op, dus dat geprobeerd te combineren met de appartementencomplexen.
Mochten er op wat voor moment dan ook bepaalde mooie gebouwen of ‘objecten’ m’n pad kruisen dan ga ik zeker verder experimenteren met deze tak van fotografie. Ik weet nog niet helemaal hoe het werkt, of wanneer een foto van architectuur wel of niet werkt, en volgens mij is dat een flinterdunne lijn. Wel weet ik dat ik het een interessante vorm van fotografie vindt. Je werkt met een onderwerp wat niet beweegt en niet verandert. Je hebt alle tijd om het van alle mogelijk kanten en hoeken te bekijken en na te denken over hoe je het wilt benaderen. Je zou zeggen dat dat het makkelijk moet maken, maar het maakt het juist moeilijk doordat er juist zóveel meer mogelijkheden zijn. Een foto vanuit een bepaalde hoek, genomen op het juiste tijdstip in de juiste weersomstandigheden kan geweldig zijn. Een foto vanuit diezelfde hoek, genomen op een iets ander moment kan ongelofelijk saai zijn, maar loop je iets verder, of zoek je het iets hoger op en maak je een foto dan klopt het weer.
Gebouwen fotograferen, lekker makkelijk. Niet dus! En daar hou ik wel van. Jezelf prikkelen en uitdagen. Iets proberen te begrijpen en gewoon doen.
Geef een antwoord