In december 2022 ben ik voor het eerst met de Minolta AL-F op pad gegaan om die camera uit te testen. Normaal test ik een camera door wat foto’s te maken van de hond, maar da’s eigenlijk ook maar saai, dus heb ik wat anders geregeld: kinderen! En niet zomaar kinderen, maar Evi en Lize, de dochters van Melissa en Erik, en Loua, de dochter van Chrissie en Daan. Hier zie je alle foto’s die geschikt waren om te publiceren.
Had ik ervaring met kinderfotografie? Had ik ervaring met mijn nieuwe Minolta AL-F? Had ik het juiste rolletje film geladen voor dit soort fotografie? Nope, nope en nope! 😀 Dat mocht de pret overigens niet drukken, want nieuwe speeltjes uitproberen is tof, limieten zijn ideaal om jezelf uit te dagen en onbekend terrein kun je veel van leren. Alles positief bekijken zeg maar.
Allereerst: wat is de Minolta AL-F een enorm sexy lekker fijn apparaat. Niet heel klein, niet heel groot, een lekker gewicht en hij ziet er gewoon tof uit. Ook werkt het hele rangefinder-systeem best lekker, al moet ik er wel nog heel erg aan wennen wat zich resulteert in best wat foto’s waar de focus niet helemaal lekker is. Ook kwam ik er pas schandalig laat achter hoe fotograferen met een rangefinder eigenlijk werkt, en dan met name hoe het kadreren werkt. Ik ben van digitale camera’s gewend dat wat je ziet in je viewfinder of op je schermpje precies is wat je fotografeert. Een viewfindercamera doet het wat anders want je kijkt niet door de lens, maar door een gat/kijker schuin boven de lens. Op de plek waar je doorheen kijkt zie je een frame, en alles binnen dat frame is wat je fotografeert. Omdat je viewfinder iets boven de lens zit zal de foto ook altijd iets anders uitpakken dan wat je zelf ziet en daar moet je even aan wennen, zeker als er zich dingen dicht bij de lens bevinden.
Framing
Hier zie je goed dat ik nog niet gewend was aan het fotograferen met een camera waarbij je niet door de lens kijkt, en waarbij je door je viewfinder meer ziet dan je daadwerkelijk fotografeert. Het gevolg is véél te strakke kaders en stukjes dus soms net buiten het beeld vallen. Ik dacht namelijk dat de kaders wel goed waren, maar was helemaal dat frame vergeten, en alles buiten het frame komt niet op je foto terecht.
Focussen
Hier lees je hoe een rangefinder werkt. Kort samengevat: in de viewfinder zie je een klein vierkantje met een dubbel beeld. Ligt het dubbele beeld perfect uitgelijnd op wat je scherp wilt hebben dan zou dat gedeelte ook scherp moeten zijn. Ik fotografeerde grotendeels op f/2.7 dus het gedeelte op de foto wat daadwerkelijk scherp is is dan niet heel groot (kleine scherptediepte). Het gevolg is dat je focus echt spot on moet zijn, anders zie je het direct, en da’s nogal vaak gebeurd… Er zijn ook foto’s die wel gewoon scherp zijn waar ze scherp horen te zijn, dus aan de camera ligt het niet.
Kinderen
Waarvan ik ook nog niet weet hoe het werkt zijn kinderen. Geintje natuurlijk, maar niet helemaal. Kinderfotografie heb ik nooit gedaan (op een keer na dat ik foto’s moest maken op een kinderopvang voor een nieuwsartikel), en kinderen ben ik niet heel goed mee. Ik spreek die ’taal’ niet. Daarom heb ik denk ik ook liever dat die gewoon hun ding doen en ik dat ‘ding’, whatever het is, dan vastleg. Kinderen blij want die kunnen spelen en ik blij want ik kan kekke plaatjes schieten. Win win!
Heel eerlijk gezegd vond ik dit wel echt leuk om te doen, al was het ook wel even ongemakkelijk. Niet door de ouders of kinderen, want het zijn twee warme nestjes, maar omdat ik zelf totaal geen idee had van wat ik deed of moest doen. In eerste instantie was ik daar om mijn camera te testen, maar je wilt ook wel wat leuke foto’s af kunnen leveren.
Achteraf gezien is het jammer dat de omstandigheden niet ideaal waren. Het was eigenlijk te donker (bewolkt, het najaar én binnen), dus ik was genoodzaakt te fotograferen met niet zo ideale instellingen. Een lage sluitertijd dus snel en veel bewegingsonscherpte, en een klein diafragma dus een grotere kans iets net niet in focus te hebben. Ik zeg, in de lente een rematch!
Push it real good
Die niet ideale omstandigheden waren wel ideaal om (onbedoeld) iets uit te testen, namelijk het pushen van het ontwikkelproces. Als je je film onderbelicht hebt dan kun je dat tijdens het ontwikkelproces met wat geluk corrigeren. Door de film langer de tijd te geven te ontwikkelen komen er meer details vrij die door de onderbelichting eigenlijk verloren dreigden te gaan. Ik kende de theorie, maar had het nog nooit toegepast. Bij Analog Space aangegeven wat het issue was, en dat ik twee stops extra nodig dacht te hebben. Omdat dat niet kan met het apparaat wat ze hebben om film te ontwikkelen moest dat handmatig gebeuren, en daar moet ook maar net tijd voor zijn. Daar kwam vervolgens nog kerst tussendoor, en oud op nieuw én een iets grotere backlog dan ze verwacht hadden, dus het duurde iets langer dan initieel gepland. Was netjes over gecommuniceerd dus geen probleem, en de foto’s zijn er echt perfect uitgekomen! Dat was het wachten echt meer dan waard als je het mij vraagt.
Pushen betekent min of meer dat je je ISO verhoogt, en dus meer ruis krijgt, maar veel film kan prima twee of zelfs drie stops gepusht worden zonder dat het lelijk wordt. In dit geval ging ik van ISO 200 naar ISO 800 en Fujicolor C200 blijkt dat prima te kunnen hebben… meestal. Goed om te weten!
Geef een antwoord