Eind 2022, toen ik besloot meer te gaan doen met analoge fotografie en het ontwikkelen van film ben ik me gaan verdiepen door bijvoorbeeld op Youtube allerlei uitgebreide video’s op zoeken. Video’s over camera’s, over de valkuilen, het mooie aan analoge fotografie, over soorten film, het ontwikkelen, noem maar op. Regelmatig kwam ik video’s tegen over cameracollecties of zag ik op Reddit foto’s voorbij komen van cameracollecties. Mijn gedachte was steevast “wat de fuck moet je met zóveel camera’s!?” En toen ging ik zelf op zoek naar een tweede camera omdat ik niet altijd de Minolta X-700 mee wilde nemen. De beerput was geopend. Zo. Veel. Vette. Camera’s.
Analoge camera’s heb je veel. Heel veel. Van de jaren 30 tot in de de 00’s. Van klein tot groot, met en zonder spiegel, met en zonder verwisselbare lenzen, met en zonder lichtmeter, zelfs met en zonder batterijen. Canon, Nikon, Pentax, Olympus, Contax, Yashica, Leica, Ricoh, Pentax, Minolta en nog veel, veel meer. En al die merken hebben productlijnen met daarin meerdere camera’s. Er is echt idioot veel keuze en qua prijs moet je denken aan een paar euro tot vér boven de 1000 euro. Voor letterlijk ieder budget zijn er tientallen camera’s te vinden. Ik snapte vrij snel dat het héél verleidelijk is om iedere vette camera te kopen die je kunt vinden voor een aantrekkelijke prijs. Ergens is het ook wel spannend om een camera te kopen en uit te vogelen of hij werkt, wat er wel en niet werkt en of het te repareren valt mocht dat nodig zijn, en natuurlijk ontdekken hoe de kwaliteit is van de genomen foto’s.
Tijd voor wat huisregels
Om voor mezelf de schade te beperken heb ik mezelf drie regels gegeven:
- Alleen Minolta’s kopen. Minolta ben ik mee begonnen in de vorm van de X-700, Minolta is over het algemeen goed betaalbaar én Minolta heeft op een paar uitzonderingen na gewoon goed spul gemaakt. Minolta it is.
- Alleen camera’s kopen die ik ook echt van plan ben te gaan gebruiken. Dus niet tig verschillende camera’s puur omdat ze er tof uit zien. En ja, die drang is er, geloof me.
- En aanvullend op dat: één camera per soort. Dus één rangefinder, één spiegelreflex, één compact.
En om maar meteen met de deur in huis te vallen: regel 3 is al vervallen; soort van. Ik heb namelijk twee rangefinders, en als ik de kans heb breidt ik dat uit naar drie. Ik ben niet verslaafd en ik kan stoppen wanneer ik wil. Echt waar! Maar later meer over mijn beredenering.
Minolta X-700
Spiegelreflex – dit is mijn eerste Minolta. Gekregen van m’n schoonvader (hele verhaal lees je hier) en de start van mijn analoge avontuur. Door de Minolta besloten een Sony A7ii te kopen zodat het glas op een soort van moderne Minolta gebruikt kan worden. De camera-afdeling van Minolta is in 2006 namelijk overgenomen door Sony dus in feite zijn de huidige Sony-camera’s een doorontwikkeling van wat eerst Minolta was. Anyways, de X-700 is een heerlijk apparaat met fijne lenzen, maar kan al snel overkill zijn. Soms wil je gewoon simpel kiekjes schieten en hoewel dat met deze camera prima gaat doe ik dat liever met een wat meer eenvoudig model.
Minolta AL-F
Rangefinder – in comes the AL-F, die uitblinkt in zijn eenvoud. Hij is klein, licht, heeft een redelijk lichtsterke en scherpe 38mm-lens en is daardoor ook lekker allround. Vanwege de shutter priority modus hoef je alleen je sluitertijd in stellen en de camera doet de rest. Focussen werkt ook kinderlijk eenvoudig. Fijne camera!
Minolta Hi-Matic 7S
Rangefinder – en soms wil je wel die eenvoud en je niet druk hoeven te maken om welke lens je op je body schroeft, maar je wilt ook weer niet teveel eenvoud. De Hi-Matic 7S is een soort grote, zware en iets oudere AL-F, maar dan met de optie alles handmatig in te kunnen stellen. Een soort tussenstapje tussen de eenvoud van de AL-F en de veelzijdigheid van de X-700. Ook een hele fijne camera!
Minolta Hi-Matic AF2
Point & Shoot – de AF2 is een volledig automatische versie van de AL-F en 7S. Zelfde formfactor, maar dan met meer plastic en alles gaat automatisch. Het enige wat je kunt kiezen is wel of geen flitser. Deze camera uit de jaren 80 was het beginpunt van de latere compactcamera’s waarbij je letterlijk alleen hoeft te richten en te klikken (point & shoot dus). Leuk als tweede camera op vakantie of tijdens een dagje weg. Soms is het namelijk ook gewoon lekker om gewoon zonder nadenken foto’s te maken, en ik vind het zonde om met de X-700 of 7S op de automatische piloot te schieten.
Minolta Riva Zoom Pico
Compact – door deze camera weet ik dat ik de jaren 90 compactcamera’s niks aan vind. Zielloze apparaten waarbij je al je controle weggeeft ten behoeve van wat gemak en dan dertien in het dozijn foto’s ervoor terugkrijgt. Dat is met de AF2 overigens niet veel anders, maar die ziet er tenminste nog tof uit én heeft een aanzienlijk betere lens. De Riva Zoom Pico heeft al een keer op Marktplaats gestaan, maar zonder succes. In eerste instantie wilde ik wel nog een keer de Minolta Riva Mini een keer op de kop tikken, maar dat was voordat ik uitgekeken was geraakt op dit soort type camera. De enige compact die ik wel oprecht heel tof vind is de TC-1 met zijn body van titanium, maar met een prijs van boven de 1000 euro niet echt geschikt voor mijn budget.
Koop… sommige camera’s
In principe heb ik nu gewoon een mooie verzameling van camera’s die ik ook echt gebruik, of waar ik in ieder geval een usecase voor heb. De ene camera zal ik ongetwijfeld meer gebruiken dan de ander, maar dat blijf je toch wel houden. Verder zijn de camera’s die ik nu heb in hun categorie min of meer het beste wat Minolta te bieden heeft, dus da’s ook mooi meegenomen. Er zijn nu nog twee camera’s die ik ooit nog een keertje op de kop wil tikken als de prijs aantrekkelijk is: de Hi-Matic 7SII en een Minolta Repo.
- De Hi-Matic 7SII is is een stuk kleiner en lichter dan de normale 7S en helemaal zwart. Kwalitatief is de camera ondergeschikt aan z’n oudere broer, maar deze nieuwe versie ziet er dermate sexy uit dat ik ‘m gewoon wil hebben. Eigenlijk is het qua formaat een AL-F, maar dan met meer opties om zelf in te stellen en hij is helemaal zwart. Hebben.
- De Minolta Repo is een half-frame camera wat betekent dat je uit een rolletje van 36 foto’s in totaal 72 foto’s kunt halen! Half-frame camera’s splitsen iedere opname namelijk in twee opnames door het frame te halveren. Het werkt qua fotograferen net even iets anders, want met je camera horizontaal maak je een verticale foto bijvoorbeeld, en je verliest wat detail in je foto omdat je maar de helft van een frame gebruikt. Maar… 72 foto’s uit één rolletje is wel enorm tof. De Minolta Repo is echter relatief zeldzaam dus je komt het niet snel tegen op het grote web.
Geef een antwoord